O wszystkim

Miaka Yuki

Rodzina

Yoh (麻倉葉 Asakura Yō)na ten świat przyszedł wieczorem 12 maja 1985 roku w małej, cichej i spokojnej, miejscowości Izumo w wielkiej rodowej posiadłości, gdzie też spędził kilkanaście najmłodszych lat życia. Ma brata bliźniaka Hao, którego poznał dopiero w czasie turnieju szamanów. Ojcem Yoh jest Mikihisa, matką Keiko, dziadkiem Yohmei, a babcią Kino. Jego duchem stróżem, a zarazem wiernym przyjacielem w dobrych i złych chwilach jest zamordowany przed sześciuset laty samuraj Duchy anime Amidamaru. Yoh należy do starej i szanowanej, posiadającej sięgające ponad tysiąc lat tradycje szamańskie, rodziny Asakurów. Jako dziecko narodzone w czasie bezpośrednio poprzedzającym rozpoczęcie się turnieju szamanów zgodnie z wolą swoich przodków i rodziców musi rozpocząć nauki mające doprowadzić go do zwycięstwa oraz zdobycia korony Króla Szamanów.

Wygląd

Yoh jest typem luzaka, co widać już na pierwszy rzut oka. Ma czarne, piękne, oczy i długie, jak na chłopaka, brązowe włosy z grzywką, co wydaje się rodzinne, opadającą po obu stronach czoła. Na głowie zwykle nosi pomarańczowo-czarne słuchawki, do których jest bardzo przywiązany i rozstaje się z nimi możliwie jak najrzadziej, czyli w czasie snu i kąpieli. Ubrany chodzi w ciemnozielone, podwinięte u dołu spodnie, rozpiętą, do połowy lub zupełnie, białą koszulę lub t-shirt. Szyję zdobi mu naszyjnik wykonany z czarnych, przypominających pazury elementów na rzemyku. Do szkoły przymusowo, jak wszystkie japońskie dzieci, zakłada czarny krawat i marynarkę. Na nogach zawsze nosi sandały. W czasie walki zmienia swoje codzienne odzienie na specjalnie do tego przygotowany strój, będący prezentem przygotowanym specjalnie na takie okazje własnoręcznie przez jego narzeczoną Annę. Wzrostem nie imponuje, choć jak na swój wiek nie jest osobą niską, gdyż mierzy około 160 cm. Dzięki regularnym ćwiczeniom fizycznym ma praktycznie nienagannie ukształtowaną sylwetkę i jest w znakomitej formie.

Charakter

Młody Asakura prócz swego ekstremalnego wyluzowania jest strasznie leniwy, wielu jego przyjaciół uważa, że nie ma drugiego tak obijającego się szamana na tym świecie, a nawet w świecie duchów. Gdyby mógł wylegiwałby się całymi dniami słuchając muzyki albo szukał rozrywek. Gdy tylko pojawia się taka możliwość zasypia nie zważając na okoliczności. Sztukę tą opanował do perfekcji, potrafi zasypiać siedząc z otwartymi oczyma, na stojąco, w czasie nawet ważnej rozmowy, w szkole podczas lekcji, w domu, restauracji, środkach komunikacji, po prostu zawsze i wszędzie i nic nie jest w stanie mu w tym przeszkodzić. Słuchając muzyki, swojego ulubionego rocka, zasypia nawet na chwilę nie tracąc rytmu piosenki, której słucha.

Ta "umiejętność" była przez pewien czas siłą wyniszczana przez Annę Kyoyama. Jest ona, pomimo ich bardzo młodego wieku, narzeczoną Yoh. Kiedy mieszkali jeszcze oboje w Izumo Yoh wszczął bójkę ze złymi i złośliwymi miejscowymi duchami. Mała Anna akurat będąca w pobliżu całego zajścia pomogła mu bez szwanku wydostać się z opresji, odsyłając oprawców na drugą stronę. Jako formę podziękowania szaman zaproponował, aby poprosiła, o co tylko zechce, a jej życzenie będzie dla niego rozkazem, który w miarę możliwości wypełni. Bez zastanowienia przyjęła ofertę i zażądała pozycji Królowej Szamanów u jego boku jako Króla, co było jednoznaczne ze ślubem. Yoh stara się od tego czasu dotrzymać obietnicy danej nowej narzeczonej. Mimo, iż wie, że nie ma możliwości odwrotu, nie przejmuje się tym, wie bowiem, że Annie na nim na prawdę zależy. Przyjaźnią się od najmłodszych lat i jest związana z całą rodziną Asakurów. Wracając do naszego bohatera...

Jego ulubionym smakołykiem są cheeseburgery, ale oczywiście nie takie zwykłe, specjalizuje się wyłącznie w podwójnych i potrójnych z baru "Świnka", potrafi zjeść ich naraz nawet 10, a przynajmniej tak wynika z jego zapewnień. Na deser najchętniej wcina góry lodów truskawkowych, którą to sympatię dzieli także z Amidamaru i swoim przyjacielem Mortym. Yoh jest bardzo wyrozumiały dla ludzi i duchów. Wierzy, że każdy pozornie zły człowiek czy duch musi mieć jakieś powody do takiego postępowania. Ma niesamowitą umiejętność odkrywania w każdym dobra, choćby było ukryte głęboko na samym dnie zlodowaciałego, marmurowego serca. Uważa, że każdy może się zmienić, trzeba mu to tylko umożliwić, właśnie taką możliwość daje każdemu, kto pojawia się na jego drodze. Wybacza, a nie wypomina.

Nauczył się zachowywać spokój w każdej sytuacji, co pozwala mu ocenić ją i wybrać najdogodniejsze wyjście. Dostrzega dzięki temu rzeczy nieosiągalne dla innych. Yoh wychodzi z założenia, że duchy ukazują się tylko ludziom o czystym sercu i szczerych intencjach, choć on sam do tej teorii pasuje jak ulał, to jednak nie zawsze sprawdza się ona wśród innych szamanów. Mocno wierzy w przyjaźń człowieka i ducha. Z jego twarzy prawie nigdy nie znika uśmiech, chyba, że stawka idzie o los jego najlepszych przyjaciół, za którymi skoczyłby w ogień, a jeśli zaszłaby taka potrzeba, oddał własne życie. Jego priorytetami są przede wszystkim pełne oddanie ludziom, na których mu zależy i honorowa walka z każdym przeciwnikiem. Zawsze uda mu się wymyślić jakiś dobry, pasujący do sytuacji żart, a jeśli trzeba uderzyć trafną ripostą zamiast się obrażać.

Trening

Od najmłodszych lat pracował pod czujnym okiem dziadka, Yohmei, nad kontrolą ducha. Mimo ciągłych przestróg nie tylko ze strony mentora, ale i całej rodziny nie rozumiał jak ważną misję ma w życiu do spełnienia i jak bardzo wszyscy na niego liczą. Dla Yoh szamaństwo było sprawą drugo, albo i nawet trzeciorzędnej wagi. Chciał zostać królem rocka i tylko to się liczyło, ale cóż, miał przecież zaledwie kilka lat. Dopiero z czasem uświadomił sobie jak wiele turniej znaczy dla niego i całego rodu Asakurów. Przygotowania do rywalizacji nie były dla Yoh ani łatwe, ani przyjemne. Mieszkając w domu Anny zarówno on jak i Amidamaru przechodzili karkołomny wręcz reżim treningowy pod jej czujnym i nieustępliwym okiem. Skończyło się beztroskie życie, każdy dzień stawiał nowe, co raz to trudniejsze wyzwania. Dało to jednak pożądane efekty, a postęp, jaki zrobił w stosunkowo krótkim czasie dał mu znacznie większe foryoku i podniósł szanse na końcowy sukces w turnieju.

Yoh Asakura niesie na swych barkach cały ciężar rodzinnej historii i tradycji, a także oczekiwań i nadziei, jakie, z woli nieodgadniętego losu, na niego padły. Wytrwale i z niezatartym żadną porażką uśmiechem dąży do odległego, choć osiągalnego celu, wierząc, że cokolwiek się stanie zawsze skończy się dobrze... Czegokolwiek by jednak nie osiągnął, mimo chwil zwątpienia, pozostaje skromnym, choć pewnym siebie człowiekiem.